Ik mocht deelnemen aan de beter laat dan nooit blogtour, Marieke bedankt voor je mooie boek.

 

We beleven het verhaal van Viola, die haar prins op het witte paard Jochem ontmoet. Een man waar veel vrouwen alleen maar van dromen.

 

Tussen Viola en Jochem klikt het meteen vanaf de eerste ontmoeting. Ze leren elkaar kennen en hebben het zeer gezellig samen, totdat er op een middag een notaris met een tweeling van 6 jaar voor Jochem zijn deur staat.

Jochem krijgt te horen dat hij de vader van de tweeling is en dat hun moeder is overleden. Vanaf dat moment kikken bij Jochem zijn vadergevoelens in en hij denkt er niet aan om de tweeling niet in huis te nemen. Viola reageert helaas minder goed op dit nieuws, in eerste instantie nogal egoïstisch.

 

Viola gaat naar haar ouders Bram en Helen om haar hart te luchten. Dan krijgt Viola het schokkende nieuws te horen dat zij ook niet haar biologische ouders zijn. Viola haar zoektocht naar haar identiteit is de rode draad in het verhaal. Hiernaast volgen er ook nog zijlijn verhalen van de familieleden van Viola en Jochem, en die zijn er zeker niet minder spannend onder.

 

Madelief de zus van Viola heeft een eigen koffiehuis, dit is een beetje het middelpunt in goede en slechte tijden. Ook de familie van Jochem leer je kennen en zoals vaker Oma is de lijm in de familie(s).

 

Zowel de familie van Viola als Jochem hebben de afgelopen jaren heel wat te verduren gehad. Op een bepaald moment in het boek vraag je jezelf af hoeveel kan een familie aan? Gelukkig is het niet alleen maar slecht maar ook zeer zeker heel veel goeds.

 

Marieke haar schrijfstijl is gedetailleerd, levendig, vol met humor en warmte, ze houd de spanning erin. Net zo mooi als de cover, heel uitnodigend word je naar het boek getrokken.

 

Vanaf de eerste zin heeft Marieke je in haar greep en je wil dit boek niet eerder wegleggen voordat je alle geheimen hebt ontrafelt. Wees gerust dit gebeurt op de allerlaatste zin van het boek! Het verhaal heeft alle emoties, spanning, (familie)liefde, humor, verdriet en natuurlijk koffie en taart.

 

Het komt niet vaak voor dat ik tranen in mijn ogen krijg van een verhaal, maar bij hoofdstuk 27 was het toch echt raak. Zo echt, ontroerend en mooi beschreven, het voelde echt alsof ik lid was van de familie.

 

Ik kan niet wachten op een volgend boek van Marieke.

ik geef het dan ook 💎💎💎💎💎.